Dag 8: Education builds a nation!

Education!!! Education!!!

De dag is eindelijk aangebroken wat hopelijk het begin is van een nieuw tijdperk. Een tijdperk waarin de scholing beter is en ook de veiligheid een stap in de goede richting doet. Iedereen is zenuwachtig aan het wachten tot we dan toch echt beginnen met de march. Een demonstratie voor onderwijs door de straten van Blantyre. Ook ik die altijd zo stoer is, begint toch wel een beetje nerveus te worden. Veel buddy’s kijken hun ogen uit omdat ze nog nooit in de stad zijn geweest.

Iedereen draagt zijn van tevoren beschreven shirts en in de meeste handen prijken spandoeken en borden met allemaal slogans er op. Zoals ‘your body, your boundries’, ‘peerpressure is no pleasure’ en ‘to get smarter, everybody needs to work harder’. Natuurlijk wordt er ook luidkeels gezongen. Maud roept ‘Education’ en wij herhalen het dan weer. Plots krijg ik Het Grote Spandoek in mijn handen geduwd. Samen met mijn buddy loop ik voorop om de march te begeleiden.

We starten met de optocht en schreeuwen onze slogans. Het verkeer wordt gestopt door legerauto’s en we worden begeleid door politie, legerofficieren en een karavaan aan nationale media. Alle mensen die ons voorbij zien komen, stoppen waar ze mee bezig zijn en halen hun telefoons en camera’s tevoorschijn. Op dat moment voel je je wel een echte demonstrant. Ook bij alle leerlingen uit Malawi zie je de trots op hun gezichten. Vol passie roepen ze mee! Nu zie je ook echt het resultaat van de activiteiten die we hebben gehad. We strijden voor een goede boodschap en zetten we een stap in de goede richting!

Uiteindelijk komen we aan bij het gebouw waar de persconferentie plaatsvindt. We blijven nog even voor het gebouw staan om duidelijk te maken wat we komen doen en worden uitgebreid op foto en film gezet door de media. Luid joelend lopen we naar binnen voor de conferentie.

Daarbij is de minister van Education aanwezig en andere hooggeplaatste gasten vanuit de EU, regionale bestuurders en verschillende NGO’s. Onze boodschap, het belang van educatie en het hebben van life skill lessen, brengen we over door toneelstukjes, speeches en liederen. Het lobbywerk voor educatie was een groot succes!

Geschreven door Anieke

Tionana

Vandaag is het helaas zover, we moeten afscheid nemen van onze buddy’s. Na alle speeches, roleplays, liedjes en dansjes in Blantyre zijn we weer terug op de Mikombe secondary school CDSS. Het afscheid is nabij, iedereen is nog aan het praten met zijn buddy als het tijd is voor de groepsfoto. Nadat we de groepsfoto nemen gaat iedereen naar een rustig plekje met zijn/haar buddy om de brieven en het cadeau aan elkaar te geven. Op dit moment beginnen de tranen te vloeien, iedereen is zo blij met de brieven en de buddy’s zijn zo ontzettend dankbaar voor hun cadeaus. De dankbaarheid maakt mij blij maar zet me ook aan het denken. Waarom zeggen wij hier in Nederland ‘’ ow handig, dankje’’ als we, bijvoorbeeld, een schrift krijgen? Onze buddy’s in Malawi zegenen mij, mijn familie en vrienden met tranen in hun ogen als zij een cadeau krijgen. Wij moeten ons echt gaan beseffen dat simpele dingen zoals onderwijs en schoolspullen voor zoveel mensen ter wereld niet vanzelfsprekend zijn. Na dit emotionele moment gaan we even met zijn allen in een cirkel zitten en praten we nog wat. Je hoort hier een daar al wat verpakkingen open gaan en drie keer raden van wat …. Stroopwaffels !! de buddy’s lopen te genieten. Ik hoor ‘’ they’re perfect’’ ‘’,  o my sooo good’’ maar na er eentje te hebben gegeten gaat de verpakking dicht ‘’ I am going to eat the rest with my family’’. Je merkt écht weer dat hier een eenheidssamenleving heerst in plaats van de individuele  samenleving in Nederland. En dan is het zover we moeten naar de bus. Ik loop samen met mijn buddy naar de bus en zeg hem gedag.  Daarna loop ik nog even naar een paar andere buddy’s toe met wie ik een band heb gekregen en zeg hen ook gedag. Ik ben helemaal geen emotioneel mens, maar nu bijna iedereen een traan laat gaan doe ik dat ook. Het is niet alleen door het afscheid dat ik alles en iedereen gewoon zo erg ga missen. De onwetendheid speelt ook een grote rol. Je zal niet weten hoe het met de buddy’s zal gaan in de toekomst. Zullen ze hun school wel afmaken, gaan ze studeren, krijgen ze een goede baan, dit zijn allemaal vragen die ik mij afvraag. En dit allemaal zorgt voor de pure emotie die ik voel. Dan rijdt de bus weg en worden de kinderen kleiner en kleiner totdat ze uit mijn zicht verdwijnen. Wat is dit een top ervaring die ik voor de rest van mijn leven zal onthouden en wat ga ik dit missen zeg!

Geschreven door Jan