Dag 2: Patat in de morgen is een dag zonder zorgen

Hoofd, schouders, knie en teen

Dit is onze eerste dag in Malawi. We hebben allemaal heel goed geslapen, dat is ook wel logisch na een reis van dik vijfentwintig uur. Maar vandaag zijn we echt begonnen en wat heb ik er zin in! Als eerste gaan we ontbijten. We eten lekkere geroosterde broodjes met suiker en gefrituurde aardappelschijfjes, oftewel patatjes! Na het ontbijt gaan we op weg naar de school. Er is alleen een klein probleempje, want er is niemand. We worden pas morgen, 24 februari, verwacht. Dat er niemand is betekent niet dat we er met de pakken bij neer gaan zitten. Er zijn ondertussen al een stuk of dertig kinderen naar ons toe gekomen. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen en na vijf minuten besluiten we de kinderen ’hoofd, schouders, knie en teen’ te leren. De kinderen hebben het snel onder de knie, maar ik ben nu ook wel benieuwd naar leuke dansjes van hen, dus proberen we het te vragen maar de kinderen snappen het niet. We lopen naar de Engels docent toe en vragen hem of hij het kan uitleggen, dus dat doet hij. Het is zo een geweldige ervaring, iedereen staat te dansen en te zingen, het is mooi om te zien hoe onze culturen samensmelten.

Na een tijdje gaan we op pad, we gaan namelijk naar een DayCare centre waar kinderen tussen de drie en zes jaar worden opgevangen die geen ouders hebben. Ook worden er foster parents voor de kinderen gezocht, zodat ze kunnen opgroeien in een gezin, wat hun kansen op een betere toekomst zeker doet toenemen. Als deze kinderen later door willen kunnen studeren, dan kunnen zij vanuit deze organisatie ook financieel worden ondersteund.

De directeur van het DayCare centre legt ons uit hoe de organisatie werkt, maar hij wordt verstoord door een djembé en een groep vrouwen die ons dansend en zingend tegemoet komt lopen. Het is zo enorm indrukwekkend! We staan hier onder de boom en de stemmen van de vrouwen klinken echt heel mooi. Dit is de Malawiaanse cultuur op zijn best.

We lopen weer door, we zijn onderweg naar de chief van het dorp. Iedereen loopt hand in hand met de kinderen door de maisvelden. We zijn bij de chief aangekomen en hij heet ons welkom. Hij zegt dat hij blij is dat wij hier zijn.

Na de tour gaan we even terug naar de Lodge voor een lunch. Dit keer rijst, kip en groente. Daarna gaan we snel weer in het busje terug naar de school, waar inmiddels ook al heel veel leerlingen keurig in uniform waren aangekomen. In een grote kring maken we kennis met niet alleen de docenten en leerlingen, maar ook met de ouderraad, het dorpshoofd en vertegenwoordigers van education expertise development fundation (EEDF) en girls empowering network (Genet). Dit zijn 2 organisaties die opkomen voor beter onderwijs en rechten voor kinderen. Iedereen is voorgesteld en we gaan nu met elkaar socializen, wat weer uitloopt op een groot dans- en zingfestijn.

We zijn weer terug op de Lodge. We eten wederom kip, rijst, groenten en patatjes. Het was echt een hele mooie dag vol nieuwe indrukken en iedereen is uitgeput. We gaan nu slapen zodat we morgen weer fris en fruitig zijn voor de nieuwe dag!

 Jan

Come dance with us

Het eerste bezoek is er nu echt. We komen enthousiast de bus uit, terwijl het blijkt dat de buddy’s er niet zijn door een miscommunicatie. Langzaam komen kinderen uit de omgeving dichterbij om te kijken wat we doen. Maud vertelt dat de plannen zijn verandert en dat we eerst nog een tijdje met deze kinderen besteden. We verstaan de leerlingen niet, want ze spreken Chichewa. Verlegen blijven we aan een kant staan. We besluiten te dansen omdat daar geen gesprek voor nodig is. Hoofd, schouders, knie en teen dan maar. Toch lachen en zwaaien ze, waardoor ze ons het gevoel geven dat ze het fijn vinden dat we er zijn.

Een man helpt ons door te vertalen dat we samen willen dansen en zingen. Langzaam beginnen de kinderen zich meer open te stellen en mee te dansen. Ze leren ons allemaal  Malawiaanse dansjes. Wij leren de kinderen ook een paar kinderliedjes en dansjes. Ik merk gelijk hoe verschillend de culturen zijn, want elk moment willen ze contact hebben door handjes vast te houden en open te zijn.

Iets later bezoeken we een kinderopvang en plots komen zingende vrouwen uit het dorp de tuin inlopen. Ze nodigen ons uit om mee te dansen, dus natuurlijk doen we dat. Dit is alleen heel anders. Hier zingen en klappen de vrouwen vooral. Een vrouw die in het midden staat danst echt met haar heupen en nodigt dan ook anderen uit om in het midden mee te dansen. Voordat je echt mee mag dansen, moet je eerst een doek om je middel hebben. Bij de kinderen wordt niet streng aan de kledingregels gehouden, maar de vrouwen droegen lange rokken en T-shirts.

In de middag waren we samen met de buddy’s. Die er nu wel waren. Ze hebben een dans ingestudeerd. Ook zij dragen een doek om hun middel als ze dansen. We worden uit de groep gehaald om mee te dansen en ook wij krijgen eerst een doek om ons middel. Bij deze dans worden anders dan de anderen veel meer pasjes gebruikt. We proberen mee te doen, ook al is het erg moeilijk om alle pasjes te onthouden en mee te doen. Gelukkig lacht iedereen om en met elkaar.

Het meeste contact vond vandaag dus plaats door te dansen. Ik voel mij hierdoor relaxt en er ontstond een sfeer waardoor ik mij meer op mijn gemak voelde. Iedereen sprak elkaar aan en daardoor voelen we ons fijn over het lichamelijke contact dat gelegd werd.

Anieke   

Foto's door Lander, Eline en Mabel