Dag 3: Living the Malawian life

Living the Malawian life

They say that ”Malawi is the warm heart of Africa”. This is true literally; temperatures can reach up to 35 degrees Celsius in the middle of the day. More importantly, it is spot-on metaphorically; Malawians have a heart of gold.

On the onset of dawn, when the sky was the colour of a rich dark orange, we left our hotel for a very long and emotional day. Primarily, we met our buddy. The experience was truly a tryst of two different cultures. Hand in hand with our buddies, we visited the local church. The experience was Godlike (pun intended) and has been written in further detail by our other writer, Nadia Reimerink. After a short break, we got on a bus and embarked on the journey of our lifetime.

A life changing experience – House visit

The bus door opens to a gusts of cold, cool winds. The aroma of mud-baked clay is unfamiliar to me, but still smells super sweet. In front of me is a house which is probably smaller than the bathrooms we have in Netherlands.  A group of Malawians lay down an oriental mat under a beautiful papyrus tree. The tree is beautiful and is providing me shade against the ever growing heat of the sun. I am in the house of Tamala, a girl whose education is made possible by Edukans.  I look around the house and all around me are simple corn plants.  I feel a tap on my shoulder and turn around to see an old grandma warmly smiling at me, “welcome to our house” she says affectionately. I greet her back.

Two young ladies give me an onion and a knife. They ask me to “cut it into small pieces”. With a deep breath, I start to cut it. As I am channelling my focus into the task, I hear loud laughter. I turn around and observe two things; All around me are small Malawians children and all of them are laughing at my cutting skills. Half-way into my cooking endeavours, my onion is snatched away by a proper “chef”. I realize then and there that becoming a chef is not a very good idea. Oh well…

As I sit brooding about my failures, the old grandma who welcomed me before, invites me to her kitchen. The “kitchen” is outside the house and is simply a pot on burning water. After asking some people, I realize that we are making “Sima”, a traditional dish made of flour and water. The dish is made of rice, flour and water. It has a plain taste and is usually dipped into a curry. As I survey around 10 people, I find a pattern; Malawians live on Sima. The only response to “what is your favourite food” is “Sima”.

As I complete my survey, I realize that it is time to eat. I enter the house and for the first time in my life, I realize what poverty looks like. There is only one room; the living room. The living room is the dining room, as the food is also situated there. There are no toilets, no bed and no furniture. We sit ourselves down and do a quick prayer, before starting to eat.

The combination of Sima, beef stew and spinach curry is amazing! While devouring on the Malawian delight, I make the mistake of looking at the window. Outside, I see a thin kids with a bloated stomach looking down at me. His eyes is sparkling of pain, hunger and desire for survival. I try to look away and my eye falls on another kid. The kid is about the age of 6 and he is holding a rotten orange. However rather than eating the orange, he is licking it in order for it to last as long as possible. My appetite flies away instantly. I ask the grandma who they are and she says that the kids are neighbours.  

Reflection

After quickly finishing the food, I played with the neighbour kids, who were super happy. On hindsight, what inspired me greatly was that no matter how much pain the Malawians are suffering through, the whole family and neighbours were so happy. They sang, laughed and welcomed all of us with open hands. I truly learned to be grateful about life with what I have. Like Victor Franklyn said “We should not anything expect something from life, but rather worry about what we can contribute to it”. 

P.S: Mum I am good :-)

Shreyas

Nieuwsgierige Ogen

Vandaag leerden we de Malawiaanse cultuur nog beter kennen en hebben we voor het eerst de Malawiaanse leerlingen, onze buddy’s, ontmoet.

Ontmoeting van de buddy’s

We rijden het schoolterrein op en ik zie een groep leerlingen die op ons af komen. Ze begroeten ons met een knuffel door ons de hand te schudden waardoor ik mij meteen erg welkom voel. Het zijn onze buddy’s die we vandaag voor het eerst gaan ontmoeten. Ook de directeur en verschillende leraren zijn erbij. We worden door Emiel gekoppeld aan een buddy. In het begin was ik best zenuwachtig maar omdat we allemaal erg nieuwsgierig zijn naar elkaar, hebben we elkaar veel te vertellen en te vragen. Hierdoor voel ik me steeds meer op mijn gemak.

“Up up Jezus, down down Devil”

Wat vandaag ook op het programma staat is het bezoeken van een kerk. Dit doen we in vier verschillende groepen. Aangekomen bij de kerk kijk ik om me heen. Het gebouw bestaat uit bakstenen en houten palen en er zitten gaten in de muren. Binnen in de kerk staan enkel een paar houten bankjes, er is geen vloer of plafond en de mensen zitten op een kleedje op de grond. Tijdens de dienst lezen verschillende mensen allerlei teksten voor. Er wordt ook veel gedanst en gezongen. De dienst is dus erg interactief. De pastoor spreekt met een luide stem en gebruikt veel gebaren. Een van zijn uitspraken is bijvoorbeeld: “Up up Jezus, down down Devil”, wat hij meerdere malen luid en duidelijk herhaald heeft tussen het voorlezen door. Ik vind deze ervaring heel indrukwekkend en ook verbaas ik me over de dienst en de manier waarop die gegeven wordt.

Op huisbezoek

Als laatste onderdeel van de dag ga ik, met mijn groepje, bij een van de buddy’s op huisbezoek. Hierbij zie ik hoe mensen in Malawi leven en ook leer ik hoe het traditionele gerecht “Nsima”, een soort maïspap, wordt bereid. Ik mag daarbij helpen bij het bereiden. Volgens de Malawiër is de buik niet gevuld zonder een goede portie Nsima te hebben gegeten. Dit bezoek vind ik best wel heftig omdat ik merk dat het zo’n groot verschil is met de manier waarop wij in Nederland leven. Aan de andere kant vind ik het ook erg bewonderingswaardig dat mensen zo blij zijn met alles wat ze hebben. Later die dag hoor ik bij het avondeten van een ander groepje dat zij op huisbezoek zijn geweest bij een van de andere families. Deze mensen zijn, in tegenstelling tot de mensen die wij bezocht hadden, wel opgeleid en hebben een baan als docent. Het groepje vertelt mij dat deze familie zelfs een televisie in hun woonkamer heeft staan. Ik realiseer me dat goed onderwijs echt belangrijk is en dat het echt het verschil kan maken.

Nadia

Foto's van Jasmijn en Lynn