Docenten dag 5: Sent by the Lord

“Don’t waste your time by making noises,” meldt Innocent in een dampend klaslokaal met zo’n 80 leerlingen opeen gepropt, en waar zo nu en dan nog een leerling binnendruppelt of het lokaal verlaat. De sfeer is gemoedelijk en er wordt hard gewerkt. Een gemiddelde 4-havoklas van 25 leerlingen op een gemiddelde Nederlandse school vergt meer ordehandhaving. Er staat een les wiskunde op het programma. Maar Innocent tovert met net zoveel gemak een les aardrijks- of natuurkunde uit zijn mouw.

Of scheikunde. Een invalles. De collega voor chemistry zegt busy te zijn. Met slechts drie minuten voorbereiding levert Innocent een acceptabele les af. Om het hoekje uit het lokaal kijkend zien we de oorspronkelijke scheikundedocent op de veranda van het hoofdgebouw tegen zijn motorfiets leunen. Very, very, busy. Het pensioen is bijna daar.

Een lokaal verderop geeft Peter een les biologie. Plantkunde. De gisteren door ons aangeleerde activerende werkvorm past hij direct toe. Wat volgt is een onwennig geschuifel van ruim honderd leerlingen door het lokaal. Dit zijn de leerlingen niet gewend. Uiteindelijk landt het kwartje en het spel wordt gespeeld met als resultaat een hoge leeropbrengst, en blije gezichten. En een uitermate enthousiaste docent.

Peter beschouwt onze komst als een geschenk uit de hemel. Dat de Heer ons juist naar zíjn school heeft gezonden. Peter is erg bezig met the Lord. Afgelopen zondag hebben we hem al geestdriftig horen preken in de lokale kerk. Ter plekke wijdde hij ons in om het Woord te verspreiden. Wat overdonderd door zijn heilig drift, de heupen nog nadeinend van pure Malawiaanse danspassie, leidde Peter ons door de woestenij rondom de kerk. In de schaduw onder een boom troffen we een kleedje vol kleuters aan op de zondagsschool. Met grote ogen de blanke hulppredikant bekijkend, lieten zij zich verhalen uit Daniel. Als ware Amerikaanse TV-predikanten riepen wij de kleuters op to dedicate their lifes to the Lord! Amen.

“Let’s go”, zegt Peter. Klaarblijkelijk is het lesuur voorbij. De docent vertrekt, de klas blijft achter in een walm van zweet vermengd met houtvuurlucht.

Lunch. Rijst. Kip. Sliertjes groente. Le menu se répète.
Nadat de middaglessen zijn afgelopen is het de beurt aan het Malawiaanse docentencorps om een workshop te geven. Gender Responsive Pedagogy staat op het programma. Samen spreken we over de manieren waarop de schoolleiding en docenten beter tegemoet kunnen komen aan de leerbehoeften en pedagogische benadering van jongens, maar vooral van de meiden. Hiermee komen we tegemoet aan een belangrijke doelstelling van onze reis.

De vrouwen van Malawi. Bij hen ligt de sleutel tot verdere ontwikkeling. We ontmoeten sterke vrouwen van alle generaties. We koken samen, we eten samen en we dansen samen. Tot onze grote ontsteltenis blijkt zelfs een tandeloze grootmoeder met een karakterstiek doorgroefd gezicht beter te kunnen twerken dan de Nederlandse bezoekers.

16.00 uur. We nemen afscheid van onze Malawiaanse collega’s. Peter gaat te voet naar huis. Innocent moet verder en gaat per fiets. Wij stappen onze bus in. De ondergaande zon laat zijn laatste gloed over de roodbruine latosol gaan.

Diner. Rijst. Kip. Sliertjes met groente. Morgen weer een dag.

geschreven door Noortje en Anko